Remata o ano, e a cidade de Bos Aires vai celebrar a España (antes foron outras nacións do mundo). Velaiquí o cartel… como non podía ser doutro xeito, os galegos estamos o centro.

Crise

Ninguén pode dubidar que a lingua galega está a vivir unha grave crise. Pero é unha crise que se insire no panorama moito máis amplo dun cataclismo de alcance histórico. Vivimos tempos moi difíciles. Un xigantesco terremoto económico, provocado pola voracidade insaciable da fracción máis cobizosa do capitalismo especulativo, está a espallar a miseria e a ruína polo planeta e leva camiño de provocar un retroceso de décadas nas conquistas da sociedade civilizada, singularmente na nosa Europa.
Dirixímonosa fume de carozo cara a un modelo social fundado na supremacía do interese privado e a postergación dos intereses comúns, na hipertrofia do individualismo e a liquidación do público, con consecuencias ben coñecidas: un reparto cada vez máis inequitativo da riqueza, a penuria dos servizos sociais e a limitación das oportunidades para o común da xente, una sociedade polarizada entre unha diminuta minoría cada vez máis podente e unha inmensa maioría en constate precarización, co Estado desentendido da sorte da cidadanía e encargado sobre todo de protexer a seguranza e os intereses dos privilexiados. Ante a complicidade dos gobernos, espállase a desorientación e ouvean ceibes polas rúas do vello continente os cans danados dun cínico egoísmo, a xenofobia e os diversos fanatismos. En definitiva, atopámonos en plena travesía acelerada dun Estado de relativo benestar a un Estado de malestar sen paliativos.

Discurso de ingreso á RAG de Henrique Monteagudo. Completo aquí.
Monteagudo e Rosario Álvarez Blanco estarán este sábado, día 1 de decembro, na cidade de Bos Aires ofrecendo unha conferencia aberta e de balde.

Voces baixas

«Ata que me chegaron As voces baixas de Rivas e empecei a alentar. Eran voces cordiais, consoladoras, próximas, que me arroupaban nese non lugar asoballante que ás veces pode ser a memoria colectiva. Corría a elas cando non podía máis co libro de Semprún. Do seu fardel de lembranzas Rivas expurga un mangado de historias que son súas, indefectiblemente súas, pero que transpiran o mesmo latexar de humanidade que cada quen pode atopar no seu propio pasado. Só é cuestión de ollar, e de escoitar, e Rivas ensínanos a facelo. A deixar falar as voces do que somos, dese outro que non deixamos de ser aínda que pasemos media vida a buscalo»

Dolores Vilavedra, no Praza

É conmovedor que existan seres vivos que son quen de facer medrar de novo iso que lles foi arrincado. Ás veces, tamén os países terían que ter a súa oportunidade de ser unha estrela de mar. Seres vivos cunha potencia creadora para repoñer o que outros podaron. Tiven hai tempo unha casa. Mudeime. E chego aquí porque son tempos nos que tamén eu quero ser unha estrela de mar.